W ostatnim czasie do mojej Kancelarii trafiło klika decyzji dotyczących odmowy wydania zaświadczenia A1 dla kierowców w transporcie międzynarodowym, którzy są obywatelami Ukrainy.
Czym jest zaświadczenie A1?
Jest to zaświadczenie potwierdzające, któremu ustawodawstwu w zakresie zabezpieczenia społecznego podlega dana osoba. Ma ono istotne znaczenie np. z uwagi na przeprowadzone kontrole.
Stosownie do przepisów koordynacyjnych, zasadą jest, że osoby przemieszczające się na terytorium Unii podlegają systemowi zabezpieczenia społecznego tylko jednego państwa członkowskiego ( art. 11 rozporządzenia podstawowego) i zasadą jest stosowanie jako właściwego miejsca wykonywania pracy, zaś wyjątki objęte zostały dyspozycją m.in. art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego i zgodnie z tym przepisem osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną w dwóch lub więcej państwach członkowskich, podlega ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli wykonuje znaczną część pracy w tym państwie członkowskim lub jeżeli nie wykonuje znacznej części pracy w państwie członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania – ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności przedsiębiorstwa lub pracodawcy, jeżeli jest zatrudniona przez jedno przedsiębiorstwo lub jednego pracodawcę.
Czym jest miejsce zamieszkania?
Przepisy rozporządzenia rozszerzającego nie zawierają definicji „legalnego zamieszkania”. Natomiast w art. 1 rozporządzenia podstawowego znajdują się wskazania, że określenie ,,zamieszkanie” oznacza miejsce, w którym osoba zwykle przebywa (lit. j), zaś w art. 11 rozporządzenia wykonawczego określającego elementy służące ustaleniu miejsca zamieszkania ale tylko w przypadku gdy pomiędzy instytucjami dwóch lub więcej państw członkowskich istnieje rozbieżność opinii w odniesieniu do ustalenia miejsca zamieszkania osoby, do której stosuje się rozporządzenie podstawowe, zwrócono uwagę na konieczność wspólnego porozumienia w oparciu o ogólną ocenę wszystkich dostępnych informacji dotyczących: po pierwsze czasu trwania i ciągłość pobytu na terytorium zainteresowanych państw członkowskich a po drugie sytuację danej osoby, w tym:
– charakter i specyfikę wykonywanej pracy, w szczególności miejsce, w którym praca ta jest zazwyczaj wykonywana, jej stały charakter oraz czas trwania każdej umowy o pracę;
– jej sytuację rodzinną oraz więzi rodzinne;
– prowadzenie jakiejkolwiek działalności o charakterze niezarobkowym;
– jej sytuację mieszkaniową, zwłaszcza informację, czy sytuacja ta ma charakter stały;
– państwo członkowskie, w którym osoba uważana jest za mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.
Istotne jest, ażeby zamieszkanie na terytorium państwa członkowskiego było legalne, co należy łączyć z legalnym pobytem i legalnym zatrudnieniem na terytorium państwa członkowskiego. Celem wykazania powyższej okoliczności należy przedłożyć np. zezwolenia na pracę, zezwolenia na pobyt lub Karty pobytu.
Miarodajne dla ustalenia miejsca zamieszkania nie jest długość oraz ciągłość zamieszkania przed podjęciem zatrudnienia, długość i uwarunkowania nieobecności, rodzaj zatrudnienia wykonywanego w innym państwie członkowskim oraz zamiar pracownika powrotu po czasie wykonywania pracy, a ustalenie iż Ubezpieczony zwykle mieszka na terenie danego Państwa i tam znajduje się główny ośrodek jego spraw życiowych i interesów (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2009 r. I UK 107/09.
Podobne artykuły
