Problematyka wpisu w CEIDG dotyczącego przeważającego rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej w aspekcie możliwości skorzystania z instrumentów pomocowych w ramach tzw. Tarczy Antykryzysowej była już tematyką naszego wpisu pt.:
ZUS odmawia zwolnień ze składek ze względu na brak dominującego PKD (Tarcza Antykryzysowa)
Dzisiejszy wpis poświęcony zostanie natomiast korzystnemu wyrokowi Sądu Okręgowego w Olsztynie, który przyznał przedsiębiorcy świadczenie postojowe, pomimo iż wpis w jego ewidencji działalności gospodarczej był inny niż zakłada to ustawa.
Sąd Okręgowy w Olsztynie w wyroku z dnia 25 marca 2021r. sygn. akt: IV U 213/21 dokonał wykładni przepisów tarczy antykryzysowej w sposób korzystny dla przedsiębiorców którym ZUS odmówił pomocy.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym.
ZUS odmówił przedsiębiorcy prawa do świadczenia postojowego z uwagi na brak przeważającego PKD. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że z danych zawartych w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej wynika, że na dzień 30 września 2020 r. wymieniony jako przeważającą działalność wg PKD miał wpisany kod 81.29.Z. (działalność związaną z dezynfekcją, dezynsekcją i deratyzacją), która nie jest objęta pomocą z tzw. tarczy branżowej.
Odwołanie od powyższej decyzji wywiódł przedsiębiorca, wnioskując o zmianę decyzji i przyznanie spornego świadczenia. W uzasadnieniu wskazał, iż około 70% jego przychodów generowane jest z działalności określonej kodem PKD 56.10.A. tj. działalności gastronomicznej (objętą zakresem ustawy pomocowej), a brak wskazania iż jest to działalność przeważająca wynika jedynie z jego zaniedbania.
Sąd Okręgowy w Olsztynie zmienił decyzję ZUS z powołaniem się na następującą argumentację.
“Zgodnie z art. 15zs (2) ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach (…) oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dalej: ustawa COVID) Osobie, o której mowa w art. 15zq ust. 1 pkt 1, prowadzącej na dzień 30 września 2020 r. pozarolniczą działalność gospodarczą oznaczoną według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007, jako rodzaj przeważającej działalności, kodem (…) 56.10.A, (…), która skorzystała ze świadczenia postojowego w trybie art. 15zs lub art. 15zua, przysługuje prawo do jednorazowego dodatkowego świadczenia postojowego, jeżeli przychód z tej działalności uzyskany w październiku albo listopadzie 2020 r. był niższy co najmniej o 40% w stosunku do przychodu uzyskanego odpowiednio w październiku albo listopadzie 2019 r.
Zgodnie z ust. 8 tego artykułu oceny spełnienia warunku, o którym mowa w ust. 1, w zakresie oznaczenia prowadzonej działalności gospodarczej według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007 dokonuje się na podstawie danych zawartych w rejestrze REGON w brzmieniu na dzień 30 września 2020 r.
W uzasadnieniu organ wskazał, iż na dzień 30 września 2020 r. wnioskodawca prowadził przeważającą działalność z kodem 81.29.Z. (dezynfekcja, dezynsekcja i deratyzacja). Do zmiany przeważającej działalności według kodu na 56.10.A (działalność gastronomiczna) doszło dopiero w dniu 1 grudnia 2020 r., co skutkowało odmową przyznania prawa do świadczenia postojowego ze względu na niespełnienie wymogów określonych w art. 15zs2 ust. 8 ustawy.
Z taką (formalistyczną) odmową przyznania świadczenia postojowego nie sposób się zgodzić. W ocenie Sądu Okręgowego jasnym jest, iż intencją prawodawcy (potwierdza to także wykładnia literalna art. 15zq) było zaliczenie do kręgu beneficjentów tych świadczeniobiorców, których realna (faktyczna) przeważająca działalność jest tożsama z kodami PKD określonymi w ustawie. Art. 15 zs (2) ust. 8 ustawy (ustanawiający wymóg legitymowania się przeważającym określonym w ustawie kodem PKD na dzień 30 września 2020 r.) ma charakter jedynie pomocniczy, umożliwiający organowi rentowemu sprawne rozpatrywanie wniosków pomocowych.
Przemawia za tym w szczególności fakt, że PKD, a więc Polska Kwalifikacja Działalności, została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) – Dz. U. z 2007 r. Nr 251, poz. 1185. Rozporządzenie te zostało wydane na mocy art. 40 ustawy o statystyce publicznej. Przepis ten wskazuje, że Prezes Głównego Urzędu Statystycznego, w porozumieniu z właściwymi naczelnymi organami administracji państwowej, opracowuje podstawowe do określenia przebiegu i opisu procesów gospodarczych i społecznych standardowe klasyfikacje i nomenklatury, wzajemne relacje między nimi oraz ich interpretacje, zaś zostają wprowadzone na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów.
Wprowadzone w tym trybie standardowe klasyfikacje i nomenklatury stosuje się w statystyce, ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości, a także w urzędowych rejestrach i systemach informacyjnych administracji publicznej.
Oznacza to, że kod PKD ma w istocie charakter jedynie statystyczny, i w żadnym wypadku nie przesądza o faktycznie (realnie) wykonywanej działalności. Niewątpliwie zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy prowadzący działalność winien dokonać aktualizacji wpisu w ustawowym terminie, nie sposób jednak wywodzić z tej normy sankcji dla przedsiębiorcy mającej objawiać się odmową przyznania pomocy publicznej związanej z wybuchem epidemii wirusa SARS-CoV-2.
Warto również podkreślić, że zarówno art. 16 ustawy o CEIDG oraz przepisy w zakresie informacji w rejestrze REGON, co do której stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o CEIDG w zakresie osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą wskazuje, że domniemywa się, że dane zawarte w rejestrze są prawdziwe. Natomiast stosownie do treści art. 234 k.p.c. domniemania ustanowione przez prawo (domniemania prawne) wiążą sąd; mogą być jednak obalone, ilekroć ustawa tego nie wyłącza. W aktualnym stanie prawnym domniemanie związane z rejestrem może być obalone.
Tym samym to na wnioskodawcy spoczywał obowiązek wykazania, że dane zawarte w rejestrze są nieprawdziwe, zaś jego przeważająca działalność zawiera się w kodzie PKD 56.10.A, Powyższemu obowiązkowi wnioskodawca sprostał (zebrana w sprawie dokumentacja finansowa) co skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji i przyznaniem wnioskodawcy prawo do dodatkowego jednorazowego świadczenia postojowego.
Orzeczenie Sądu jest nieprawomocne, zapewne ZUS nie zgodzi się z wyrokiem i złożona zostanie apelacja w sprawie. Korzystne rozstrzygnięcie tworzy jednak miarodajne szanse na ugruntowanie tego stanowiska w nadchodzącej linii orzeczniczej, co daje nadzieje wielu przedsiębiorcom.
Podobne artykuły
