Weryfikacja orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

Bieżącym tematem wsród pytań moich klientów, jest ustalenie czy orzeczenia wydawane przez Komisje do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności spełniają ustawowe kryteria. Wiele osób ma wątpliwości, czy orzeczony wobec nich lub ich dzieci stopień niepełnosprawności jest adekwatny do rodzaju i charakteru schorzeń na jakie cierpią.

Legalną definicję opisu stopni niepełnosprawności znajdziemy w art. 4 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej, zgodnie z którym:

1. Do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

2. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

3. Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.

Ważnym jest, że zaliczenie do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie wyklucza możliwości zatrudnienia tej osoby u pracodawcy niezapewniającego warunków pracy chronionej, w przypadkach:

1) przystosowania przez pracodawcę stanowiska pracy do potrzeb osoby niepełnosprawnej;

2) zatrudnienia w formie telepracy.

Inaczej definiowana jest niepełnosprawność u osób które nie ukończyły 16 roku życia.

Osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Szczegółowe kryteria oceny niepełnosprawności dzieci określa rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 1 lutego 2002r., zgodnie z treścią którego do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku, należą:

1) wady wrodzone i schorzenia o różnej etiologii prowadzące do niedowładów, porażenia kończyn lub zmian w narządzie ruchu, upośledzające w znacznym stopniu zdolność chwytną rąk lub utrudniające samodzielne poruszanie się,

2) wrodzone lub nabyte ciężkie choroby metaboliczne, układu krążenia, oddechowego, moczowego, pokarmowego, układu krzepnięcia i inne znacznie upośledzające sprawność organizmu, wymagające systematycznego leczenia w domu i okresowo leczenia szpitalnego,

3) upośledzenie umysłowe, począwszy od upośledzenia w stopniu umiarkowanym,

4) psychozy i zespoły psychotyczne,

5) całościowe zaburzenia rozwojowe powodujące znaczne zaburzenia interakcji społecznych lub komunikacji werbalnej oraz nasilone stereotypie zachowań, zainteresowań i aktywności,

6) padaczka z częstymi napadami lub wyraźnymi następstwami psychoneurologicznymi,

7) nowotwory złośliwe i choroby rozrostowe układu krwiotwórczego do 5 lat od zakończenia leczenia,

8) wrodzone lub nabyte wady narządu wzroku powodujące znaczne ograniczenie jego sprawności, prowadzące do obniżenia ostrości wzroku w oku lepszym do 5/25 lub 0,2 według Snellena po wyrównaniu wady wzroku szkłami korekcyjnymi, lub ograniczenie pola widzenia do przestrzeni zawartej w granicach 30 stopni,

9) głuchoniemota, głuchota lub obustronne upośledzenie słuchu niepoprawiające się w wystarczającym stopniu po zastosowaniu aparatu słuchowego lub implantu ślimakowego.

Przy ocenie niepełnosprawności dziecka bierze się pod uwagę:

1) rodzaj i przebieg procesu chorobowego oraz jego wpływ na stan czynnościowy organizmu,
2) sprawność fizyczną i psychiczną dziecka oraz stopień jego przystosowania do skutków choroby lub naruszenia sprawności organizmu,
3) możliwość poprawy stanu funkcjonalnego pod wpływem leczenia i rehabilitacji.

Do ustalanie stopnia niepełnosprawności powołane zostały  powiatowe zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności – jako pierwsza instancja oraz wojewódzkie zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności – jako druga instancja. Od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności przysługuje prawo wniesienia odwołania do Sądu Rejonowego Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych właściwego według miejsca zamieszkania osoby niepełnosprawnej. Postępowanie sądowe jest zwolnione od opłat, dlatego w razie występowania wątpliwości, co do prawidłowości ustalonego stopnia niepełnosprawności zalecam złożenie odwołania do Sądu. Podczas trwania procesu Sąd dopuści dowód z badania przez biegłego lekarza specjalistę, który w obiektywny sposób powinien zweryfikować treść wydanych orzeczeń.

Podobne artykuły

• Lekarze orzecznicy wstrzymali wyznaczanie badań lekarskich.
• Renta szkoleniowa.
• Świadczenie rehabilitacyjne czy renta z tytułu niezdolności do pracy?
• Świadczenie 500+ dla niezdolnych do samodzielnej egzystencji.
• Jak uzyskać świadczenie rehabilitacyjne w sprawie przed sądem przeciwko ZUS?