Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ustala długość okresu zasiłkowego.
Zgodnie z art. 8 ustawy zasiłek przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została gruźlicą lub ciążą – nie dłużej niż przez 270 dni.
Ubezpieczony, który po wyczerpaniu okresu zasiłkowego nadal jest niezdolny do pracy, ale rokuje odzyskanie zdolności do pracy może ubiegać się o świadczenie rehabilitacyjne.
Wedle obecnie obowiązujących przepisów a to art. 9 ustawy świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa do jednego okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy.
Obecnie obowiązujące przepisy przewidują, iż do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni (art. 9 ust 2).
Ponadto okres zasiłkowy zaczyna bieg od początku, jeżeli niezdolność do pracy z powodu tej samej choroby wystąpiła po przerwie dłuższej niż 60 dni.
W przypadku niezdolności do pracy wywołanej inną jednostką chorobową nowy okres zasiłkowy rozpocznie się po przewie wynoszącej co najmniej jeden dzień! Oznacza to, iż w obecnym stanie prawnym ubezpieczony po odzyskaniu zdolności do pracy może teoretycznie już po jednym dniu rozchorować się na inną chorobę.
Przykładowo ktoś może korzystać z 182 zwolnienia lekarskiego z powodu schorzeń natury psychiatrycznej, a następnie rozpocząć nowy okres zasiłkowy w związku ze złamaniem nogi i korzystać z ortopedycznego zwolnienia lekarskiego.
Niestety przepisy mają ulec w najbliższym czasie zmianie, a to zgodnie ze złożonym w Sejmie projektem ustawy z dnia 22 stycznia 2021r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw.
Projekt ustawy w swoim art. 8 zakłada że:
„Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzednich niezdolności do pracy, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Do okresu zasiłkowego nie wlicza się okresów niezdolności do pracy przypadających przed przerwą nie dłuższą niż 60 dni, jeżeli po przerwie niezdolność do pracy wystąpiła w trakcie ciąży”.
Powyższe oznacza, iż nawet w przypadku kiedy niezdolność do pracy wywołana będzie inną chorobą, przerwa pomiędzy poprzednio wykorzystanym 182 dniowym zasiłkiem chorobowym będzie musiała wynosić przynajmniej 60 dni!
Podążając za prezentowanym przykładem osoba która wykorzystała 182 dni zwolnienia lekarskiego w związku z chorobą natury psychiatrycznej nie otrzyma zasiłku chorobowego w związku z niezdolnością do pracy wywołaną złamaniem nogi.
Jak liczyć przerwę wynoszącą co najmniej 60 dni?
Wedle nowych zasad jedyną możliwością rozpoczęcia nowego okresu zasiłkowego będzie wystąpienie przerwy w chorobie lub różnych chorobach przekraczającej 60 dni. Aby przerwa mogła przekroczyć 60 dni musi wynieść więc co najmniej 61 dni. Słownikowa definicja pojęcia „przekraczać”, oznacza: „wystąpić poza granice, zakres czegoś” więc przerwa powinna wykraczać poza 60 dni, czyli wynosić dni 61 (60 dni nie wykracza bowiem poza 60, gdyż jest tej liczbie równe). Podsumowując, jeżeli przerwa w przypadku niezdolności do pracy spowodowanej tą samą chorobą lub różnymi chorobami wyniesie dokładnie dni 60, to niezdolność do pracy podlegała będzie zaliczeniu do jednego okresu zasiłkowego, natomiast jeżeli niezdolność wystąpi w 62 dniu (czyli przerwa wynosie 61 dni) otworzy się nowy okres zasiłkowy.
Jedynym wyjątkiem od zasady pozwalającym na stosowanie korzystniejszego wyliczenia okresu zasiłkowego będzie niezdolność do pracy powstała z uwagi na ciążę.
Podobne artykuły
Witam czy ustawy z dnia 22 stycznia 2021r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw weszła już w życie ?