Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowita utrata zdolności do pracy oznacza, iż nie została zachowana zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.
Świadczenie rentowe może zostać przyznane na stałe albo okresowo. Pierwszy z przypadków warunkowany jest koniecznością aby niezdolność do pracy była trwała.
Co do zasady ww. świadczenie przyznaje się na okres nie dłuższy niż 5 lat, z zastrzeżeniem, iż możliwym jest orzeczenie na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu.
W związku z powyższym przyznana renta nie jest świadczeniem, które może być orzeczone na zawsze – bezterminowo. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2019 r., sygn. akt: I UK 72/18: „Dokonując zmiany art. 13 ust. 2 i 3 u.e.r.f.u.s., nie zdecydowano się wprawdzie na usunięcie z art. 59 ust. 1 pkt 1 ustawy uprawnienia do renty stałej, “jeżeli ustalono trwałą niezdolność do pracy”, lecz skoro w art. 13 ust. 2 i 3 tej ustawy nie ma pojęcia trwałej ani okresowej niezdolności do pracy, a używa się określeń okres “nie dłuższy” i okres “dłuższy niż 5 lat”, to czas trwania niezdolności do pracy musi być zamknięty datą końcową roczną, po której wymaga się ustalenia dalszego prawa do renty. Każda niezdolność do pracy jest zatem orzeczona na pewien okres”.
Ponadto, Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 20 września 2018 r., sygn. akt: III AUa 1552/16 wskazał, iż: „Orzeczenie o niezdolności do pracy na okres dłuższy niż pięć lat nie jest także orzeczeniem stwierdzającym tę niezdolność na zawsze, lecz tylko prognozą, zgodną ze stanem wiedzy medycznej, że wcześniej nie zajdą zmiany zdrowia badanego, uzasadniające zmianę oceny niezdolności do pracy.”.
W konsekwencji, ZUS ma prawo pozbawić nas prawa do renty nawet tej określanej jako „stała”.
Zgodnie z art. 107 wskazywanej już ustawy, organ rentowy może z urzędu, w przypadku jeżeli:
1) po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość;
2) decyzja została wydana w wyniku przestępstwa;
3) dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe;
4) decyzja została wydana na skutek świadomego wprowadzenia w błąd organu rentowego przez osobę pobierającą świadczenie;
5) decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone, zmienione albo stwierdzono jego nieważność;
6) przyznanie świadczeń lub nieprawidłowe obliczenie ich wysokości nastąpiło na skutek błędu organu rentowego.
– zobowiązać uprawnionego do poddania się badaniom lekarskim. Z kolei, jeżeli w konsekwencji tego badania stwierdzonym zostanie brak niezdolności do pracy lub zmiana jej stopnia, ZUS ma prawo wydać nową decyzję.
Poza tym wcześniejszy, choćby długotrwały, stan częściowej niezdolności do pracy i korzystanie z tego tytułu z prawa do renty ani zaawansowany aktualnie wiek ubezpieczonego lub znane trudności w znalezieniu zatrudnienia na trudnym rynku pracy, nie wykluczają negatywnego zweryfikowania uprawnień rentowych ubezpieczonego na podstawie art. 107 (wyrok SN z dnia 17 kwietnia 2014 r., I UK 378/13, LEX nr 1477427).
JEDNAKŻE
Uprawniony nie zostaje bez narzędzi umożliwiającym mu ponowne otrzymanie ww. świadczenia, może on albowiem wnieść sprzeciw od orzeczenia lekarza ZUS, a następnie, przy nadal niekorzystnym rozstrzygnięciu – odwołać się od nowej decyzji organu rentowego do Sądu Okręgowego (Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych) w ciągu 1 miesiąca od dnia jej doręczenia. W ww. piśmie należy przedłożyć niezbędną dokumentację medyczną, wskazującą na stan zdrowia tj. całkowitą niezdolność do pracy oraz brak jego poprawy od okresu, w którym poprzednio przysługiwała renta oraz dodatkowo można złożyć wniosek o powołanie biegłych, którzy jako specjaliści w należyty sposób ocenią wpływ schorzeń badanego na jego zdolność do pracy.
Co więcej, automatycznie na mocy art. 61 ww. ustawy – prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.
Podobne artykuły
