Zgodnie z art. 36 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli natomiast niezdolność do pracy powstała przed upływem okresu, o którym mowa wyżej, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia.
Stosownie do treści art. 47 ustawy zasiłkowej zasadę tą stosuje się odpowiednio przy ustalaniu podstawy wymiaru m.in. świadczenia rehabilitacyjnego.
Co dzieje się w przypadku kiedy w związku np. z problemami finansowymi pracodawca nie wypłacił pracownikowi przysługującego wynagrodzenia?
Problematyką tego zagadnienia zajmował się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 września 2005r., sygn. akt: II UK 20/05, w którym uznał, iż:
“Podstawą wymiaru zasiłku chorobowego jest wynagrodzenie faktycznie wypłacone przez pracodawcę (art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, jednolity tekst: Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267), a w przypadku, gdy pracodawca nie wypłaca pracownikowi wynagrodzenia, podstawą tą jest minimalne wynagrodzenie za pracę (art. 45 ust. 1 tej ustawy)”.
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku stwierdził, iż przepis art. 36 ustawy zasiłkowej traktuje o wynagrodzeniu faktycznie wypłaconym pracownikowi. Użyte w tym przepisie określenie “wypłacone” odnosi się do okresu, w którym pracownik otrzymał wynagrodzenie. Sąd Najwyższy wskazał, iż definicja wynagrodzenia w rozumieniu powołanej ustawy zawarta jest w art. 3 pkt 3, który to przepis określa wynagrodzenie jako przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek.
Za przychód w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych uważa się przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z kolei na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Przychodami są więc pieniądze otrzymane przez pracownika, natomiast nie uważa się za przychody wierzytelności z tytułu wymagalnych zobowiązań.
Podobne artykuły
