Emerytury munduroweOdwołanie od decyzji ZUS
Wznowienie postępowania przed ZUS z uwagi na nowe okoliczności prawne.
Dzisiejszy wpis zainspirowany jest kazusem mojego klienta.
Pan Adam pełnił służbę wojskową jako żołnierz zawodowy, gdzie nabył uprawnienia do pobierania emerytur wojskowej na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu żołnierzy zawodowych i ich rodzin. Następnie przeszedł do pracy “w cywilu”, z powodu której uzyskał 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.
Pan Adam złożył w ZUS wniosek o emeryturę. ZUS przyznał Panu Adamowie emeryturę jednocześnie jednak zawiesił wypłatę emerytury, gdyż emerytura wojskowa była świadczeniem wyższym od emerytury ZUS. Pan Adam zaniechał wnoszenia odwołania, będąc na tamten czas słusznie poinformowanym, że nie ma prawa pobierać świadczeń w zbiegu.
Tymczasem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 stycznia 2019r., sygn. akt: I UK 426/17, odwrócił dotychczasową linię orzeczniczą, stwierdzając, że emeryci którzy wypracowali osobno warunki do przyznania emerytury mundurowej jak również cywilnej mają prawo do pobierania obydwu świadczeń.
Zgodnie z art. art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość.
Powołując się na powyższy wyrok Sądu Najwyższego, Pan Adam wniósł na podstawie art. 114 ust. 1 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją administracyjną.
ZUS wydał decyzję w której na podstawie art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił zmiany wydanej decyzji. W uzasadnieniu wskazano, że Odwołujący nie przedłożył nowych dowodów, ani nie ujawnił nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji o przyznaniu emerytury.
Czy ZUS ma rację odmawiając wznowienia postępowania?
Oczywiście że NIE!
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 lipca 2013 r., sygn. akt III UK 145/12 stwierdził, iż:
„Kontekst przepisu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej nie stwarza podstaw do ograniczenia znaczenia występującego w nim zwrotu “okoliczności” wyłącznie do “okoliczności faktycznych”. Zatem na gruncie wyżej wymienionego przepisu brakuje uzasadnienia dla przypisywania pojęciu “okoliczności” wyłącznie wąskiego znaczenia. Zatem dążąc do ustalenia znaczenia zwrotu “okoliczności”, należy uwzględnić szerszy kontekst użycia analizowanego pojęcia w przepisie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej. Otóż zarówno nowe dowody, jak i ujawnione okoliczności powinny stanowić kategorie “mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość”. Podkreślić należy, że dowody nie mają wpływu na powstanie ex lege uprawnień emerytalno-rentowych, lecz stanowią podstawę ustaleń zawartych w decyzjach rentowych. Ponadto zwrot “mają” odnosi się do sytuacji statycznych, zastanych w przepisach prawnych. Wobec tego można przyjąć, że zwrot “mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość” odnosi się albo do określonych w prawie materialnym przesłanek, które warunkują powstanie, zmianę lub ustanie prawa, albo do wymagań formalnych i materialnoprawnych, którym powinny odpowiadać czynności organu rentowego i wydane w ich następstwie decyzje rentowe.
Sąd Najwyższy nadaje pojęciu “okoliczności” szeroki zakres znaczeniowy, obejmując nim ogół wymagań formalnych i materialnoprawnych związanych z ustalaniem decyzją rentową prawa do świadczeń emerytalno-rentowych”.
Podobnie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2004 r., sygn. akt II UK 228/03 stwierdzono, że;
nową okolicznością w rozumieniu art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej będzie zatem nie tylko okoliczność faktyczna ale też prawna a zatem ogół wymagań formalnych i materialnoprawnych, związanych z ustaleniem prawa do świadczeń lub ich wysokości.
Wreszcie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 12 marca 2020 r., sygn. akt III AUa 819/19 wskazano, że:
kontekst przepisu art. 114 ust. 1 u.e.r.f.u.s. nie stwarza podstaw do ograniczenia znaczenia występującego w nim zwrotu “okoliczności” wyłącznie do “okoliczności faktycznych”. Dlatego nie można przypisywać pojęciu “okoliczności” wyłącznie wąskiego znaczenia. Nową okolicznością w rozumieniu art. 114 ust. 1 pkt 1 u.e.r.f.u.s. będzie zatem nie tylko okoliczność faktyczna ale też prawna a zatem ogół wymagań formalnych i materialnoprawnych, związanych z ustaleniem prawa do świadczeń lub ich wysokości.
Zgodnie z powołanym orzecznictwem nową okolicznością w rozumieniu art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, będzie nie tylko okoliczność faktyczna ale też prawna, a zatem ogół wymagań formalnych i materialnoprawnych, związanych z ustaleniem prawa do świadczeń lub ich wysokości.
Taką okolicznością prawną jest z pewnością zmiana linii orzeczniczej. Taka zmiana dokonała się wyrokiem z dnia 24 stycznia 2019 r., sygn. akt I UK 426/17, gdzie SN dopuścił możliwość pobierania przez byłych żołnierzy zawodowych dwóch świadczeń emerytalnych (emerytury cywilnej i emerytury wojskowej).
Obecnie wnieśliśmy odwołanie od decyzji ZUS i oczekujemy jej zmiany przed Sądem.
Podobne artykuły
Czy udało się wznowić postępowanie z przedstawioną przez Panią argumentacją?
Oczekujemy na wydanie w tym przedmiocie decyzji. Spodziewam się że ZUS odmówi wznowienia postępowania, jestem natomiast pozytywnie nastawiona na rozstrzygnięcie sądu.
Witam, czy sprawa w sądzie jest już rozstrzygnięta. Jak sąd odnosi się do “wznowienia sprawy” na postawie art. 114 ustawy emerytalnej?
Jestem emerytem policyjnym i jestem w identycznej sytuacji jak przedstawiony przez Panią żołnierz. Czy może mi Pani udzielić odpowiedzi, czy wygrała sprawę.
Z poważaniem: